1996 baharında Capcom’dan yeni bir oyun çıktı. Tüm korku oyuncularının dikkatini çeken ilk şey oyunun sıra dışı atmosferiydi. Altı kişilik bir malikanede zorlayıcı müzik dinleyen oyuncu, oyunun geçiş için alışılmadık bir durum olacağından şüphelenmeye başladı. Zombilerin ilk ortaya çıkışından sonra oyuncu, yeni oyunun türünü – hayatta kalma korkusunu – anlamaya başlar.
Oyun boyunca tam bir yalnızlık hissi oyuncuyu rahatsız ediyor. Ve bu oyunun tek tüyler ürpertici kalitesi bu değil; gizemlerle dolu bir konak, güvensizlik duygusu, bilinmeyenden duyulan korku – bunların hepsi Resident Evil’in kurnaz geliştiricilerinin psikolojik numaralarının sadece bir parçası .
İlk bölümün yönetmeni Shinji Mikami, oyunculardan böyle bir tepki beklemiyordu. Böyle bir başarının ardından orijinal oyunun yaratıcıları, insanlar üzerinde bu kadar güçlü bir etkiye sahip olan tüm faktörleri hesaba katmaya çalışarak dünyanın dört bir yanındaki oyunculardan gelen geri bildirimleri analiz etmeye başladı.
Korku türü oyuncuları oyunun grafikleri karşısında hoş bir sürpriz yaşadı. Zayıf hikayeye, bir sürü paradoksa, berbat ses oyunculuğuna rağmen, kullanıcıların beğendiği şey oyunun güzel atmosferiydi. Siz ilerledikçe Spencer’ın malikanesinin gizemi çözülür ve oyuncu korkunç bir gerçeğe ulaşır – her şeyin sorumlusu uğursuz “G” virüsünü geliştirmeye yönelik deneylerdir.
Oyunun ana çizgisi şudur. Umbrella şirketi genetik mühendisliğini kullanarak ideal askerler yaratmaya çalıştı, ancak oluşturulan T-virüsü askerlerin yalnızca fiziksel özelliklerini etkilemekle kalmadı – güç, dayanıklılık, canlılık, saldırganlık. Ayrıca canlı bir organizmanın ölü hücrelerini yeniden canlandırmıştır. Umbrella’nın planladığı bu değildi ancak deneyler virüs sızdırılana kadar devam etti. STARS Özel Ekibinden Alfa ekibi, Bravo Ekibinin Rakoon şehrinin kuzeyindeki Arclay Dağları’nda gizemli bir şekilde ortadan kaybolması nedeniyle aynı ekipten Bravo Ekibini aramak için yola çıktı. Ekibe enfekte köpeklerle saldırdıktan sonra Alfa ekibi aynı Spencer malikanesine sığınmak zorunda kalır. Bundan sonrası gerçek bir kabus…
Her insan bir şeyden korkar, ancak hiçbir şeyden korkmayan, zihinsel olarak sağlıklı insanların var olduğu söylenebilir – onların çelik gibi sinirleri vardır! Bu doğru değil çünkü hayatta kalma içgüdüsünün bir türevi olan korku, insan hayatına yönelik tehditlere verilen normal bir tepkidir. Kişi kahramanla empati kurar, onunla özdeşleşir, kendini onun yerine koyar. Oyuncu, oyuncunun kaderinden korkar.
Oyunun monotonluğu çok moral bozucu. Sürekli aynı müzik çalıyor, sürekli bulmacaları çözmeniz, zombileri tekrar tekrar öldürmeniz, tehlike anında kaçmanız gerekiyor. Kan ve şiddet sahneleri çocuklar için çok zordur ve bu tür oyunları oynayanlar da onlardır. En kötü şey büyük olasılıkla korkunun yakınlığıdır. “Resident Evil”, “Alone in the Dark”tan çok şey aldı ve son oyun, tam da algılanan korkunun samimiyeti açısından korkutucuydu. Kameranın perspektifi önemli bir rol oynadı.
Böyle bir başarının ardından Capcom elbette bir devam oyununun geliştirilmesine girişti, ancak boşuna… Bir sonraki oyunun konusunu iyice bekleyip düşünmek ve ancak ondan sonra yayınlamak daha iyi olur. Shinji Mikami, yeni bölümleri bu kadar sık yayınlamaması gerektiğini ancak ilk bölümden bıkmayan yeni nesil oyuncuları beklemeye değer olduğunu söyledi. Herkes bu olguyu bilir: İlk algı her zaman en parlak olanıdır. Herhangi bir filmin ilk kısmı halk tarafından çok iyi karşılanırken, ikinci kısmı daha az reytinge sahiptir. Bunun nedeni bağımlılık, tokluktur. İnsanların korkularında neyin değişmediği anlayışını yeniden düşünmek gerekiyor.
Bu nedenle aşağıdaki öneriler sunulmaktadır.
Bir oyun nasıl gerçekten korkutucu hale getirilir?
Sürpriz unsuru, oyuncuyu korkutmanın geleneksel yoludur. Ancak artık oyuncular “kalorisiz” hale geldiğine göre, yeni numaralar bulmanın zamanı geldi. Sınırsız sayıda deneme başka bir aşırılıktır. Oyuncunun, kahramanın ilk ölümüne kadar oynamasına izin vermek daha iyidir, böylece oyuncular kendilerini ikincisiyle daha fazla ilişkilendirir, cephane ve kaynakları boşa harcamaktan korkarlar. Düşmanlara kapıları açma, eşyaları taşıma ve kırma fırsatı verin. Oyuncuların vücut atışlarıyla zombileri öldürmesini imkansız hale getirin. Oyuncunun bir kez daha yanlarından geçmekten korkması için oyun süresince cesetleri bırakın.
Zombi ortaya çıktığında depresif müzik çalın, aynı zamanda yeni yerler açıldığında rahatsız edici müzik çalarak oyuncuları aldatın. Oyuncuyu diğer karakterlerden ayırın. Oyuncuya büyük bir mühimmat cephaneliği vermemelisiniz – bu aşırı bir güvenlik hissi verir, silah seçimini normal bir tabanca ve hafif bir makineli tüfekle sınırlamak daha iyidir; öyle olsa bile, yeni mermi bulmak, bölgeye dağılmış olan ölü askeriyeyi aramakla sınırlı olmalı ve elbette hiç kimse bunların canlanmayacaklarını garanti etmiyor.
Bu ipuçlarını takip ederek iyi bir hayatta kalma oyunu yapabilirsiniz, ancak bu çok acımasızdır.
