ในฤดูใบไม้ผลิปี 1996 เกมใหม่จาก Capcom เปิดตัว สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของผู้เล่นสยองขวัญทุกคนคือบรรยากาศที่ไม่ธรรมดาของเกม เมื่ออยู่ในคฤหาสน์ ในกลุ่มคนหกคน กำลังฟังเพลงบังคับ ผู้เล่นเริ่มสงสัยว่าเกมจะผ่านได้ไม่ปกติ หลังจากการปรากฏตัวครั้งแรกของซอมบี้ ผู้เล่นจะเริ่มเข้าใจประเภทของเกมใหม่ – สยองขวัญเอาชีวิตรอด
ความรู้สึกเหงาตลอดทั้งเกมหลอกหลอนผู้เล่น และนั่นไม่ใช่คุณภาพอันยอดเยี่ยมเพียงอย่างเดียวของเกมนี้ คฤหาสน์ที่มีความลึกลับ ความรู้สึกไม่มั่นคง กลัวสิ่งที่ไม่รู้ – ทั้งหมดนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของกลอุบายทางจิตวิทยาของผู้พัฒนาResident Evil ที่ มี ไหวพริบ
ชินจิ มิคามิ ผู้กำกับภาคแรกไม่คาดคิดว่าจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้จากตัวผู้เล่นเอง หลังจากประสบความสำเร็จ ผู้สร้างเกมต้นฉบับเริ่มวิเคราะห์คำติชมจากผู้เล่นทั่วโลก โดยพยายามคำนึงถึงปัจจัยทั้งหมดที่ส่งผลกระทบอย่างมากต่อผู้คน
ผู้เล่นแนวสยองขวัญรู้สึกประหลาดใจกับกราฟิกของเกม แม้จะมีเนื้อเรื่องที่อ่อนแอ ความขัดแย้งมากมาย การแสดงเสียงที่แย่มาก แต่มันก็เป็นบรรยากาศที่สวยงามของเกมที่ผู้ใช้ชื่นชอบ ความลึกลับของคฤหาสน์ของ Spencer ได้รับการแก้ไขเมื่อคุณก้าวหน้า และผู้เล่นก็พบกับความจริงอันเลวร้าย – การทดลองพัฒนาไวรัส “G” ที่น่ากลัวจะต้องโทษทุกอย่าง
แนวหลักของเกมคือสิ่งนี้ บริษัทอัมเบรลล่าพยายามสร้างทหารในอุดมคติโดยใช้พันธุวิศวกรรม แต่ทีไวรัสที่สร้างขึ้นไม่เพียงส่งผลต่อลักษณะทางกายภาพของทหารเท่านั้น – ความแข็งแกร่ง ความแข็งแกร่ง ความมีชีวิตชีวา และความก้าวร้าว นอกจากนี้เขายังทำให้เซลล์ที่ตายแล้วของสิ่งมีชีวิตฟื้นคืนชีพอีกด้วย นี่ไม่ใช่สิ่งที่อัมเบรลล่าวางแผนไว้ แต่การทดลองยังคงดำเนินต่อไปจนกว่าไวรัสจะรั่วไหล ทีมอัลฟ่าจากทีมพิเศษ STARS ออกเดินทางเพื่อค้นหาทีม Bravo จากทีมเดียวกัน เนื่องจากการหายตัวไปอย่างลึกลับของทีมหลังในเทือกเขา Arclay ทางตอนเหนือของเมือง Rakoon หลังจากโจมตีทีมด้วยสุนัขที่ติดเชื้อ ทีมอัลฟ่าก็ถูกบังคับให้ลี้ภัยในคฤหาสน์สเปนเซอร์แห่งเดียวกัน สิ่งที่ตามมาคือฝันร้ายที่แท้จริง…
ทุกคนกลัวบางสิ่งบางอย่าง แม้ว่าใครๆ ก็สามารถโต้เถียงและพูดว่ามีคนที่มีสุขภาพจิตที่ดีที่ไม่สามารถกลัวสิ่งใดๆ ได้ – พวกเขามีประสาทเหล็ก! สิ่งนี้ไม่เป็นความจริง เพราะความกลัวซึ่งเป็นอนุพันธ์ของสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด เป็นการตอบสนองต่อภัยคุกคามต่อชีวิตมนุษย์ตามปกติ บุคคลเห็นอกเห็นใจพระเอกเชื่อมโยงตัวเองกับเขาวางตัวเองในสถานที่ของเขา ผู้เล่นเริ่มกลัวชะตากรรมของผู้เล่น
ความน่าเบื่อของเกมเป็นเรื่องที่น่าหดหู่มาก เพลงเดิมๆ ฟังอยู่ตลอดเวลา คุณต้องไขปริศนาอย่างต่อเนื่อง ฆ่าซอมบี้ครั้งแล้วครั้งเล่า วิ่งหนีในยามอันตราย ฉากเลือดและความรุนแรงเป็นเรื่องยากมากสำหรับเด็ก และพวกเขาจะเป็นคนที่เล่นเกมประเภทนี้ สิ่งที่แย่ที่สุดน่าจะเป็นความใกล้ชิดของความกลัว “Resident Evil” ใช้เวลามากจาก “Alone in the Dark” และเกมสุดท้ายก็น่ากลัวในความใกล้ชิดในความสยองขวัญที่รับรู้ มุมมองของกล้องมีบทบาทสำคัญ
หลังจากประสบความสำเร็จดังกล่าว แน่นอนว่า Capcom ก็ได้เริ่มพัฒนาภาคต่อ แต่ก็ไร้ประโยชน์… คงจะดีกว่าถ้ารอและคิดทบทวนเนื้อเรื่องของเกมต่อไปให้ดีแล้วจึงปล่อยมันออกมา ชินจิ มิคามิเองก็บอกว่าเขาไม่ควรออกภาคใหม่บ่อยนัก แต่ก็คุ้มค่าที่จะรอผู้เล่นรุ่นใหม่ที่ไม่เบื่อภาคแรก ทุกคนรู้ปรากฏการณ์นี้: การรับรู้ครั้งแรกนั้นสว่างที่สุดเสมอ ภาคแรกของภาพยนตร์ที่ได้รับการตอบรับอย่างดีจากสาธารณชน แต่ภาคสองกลับมีเรตติ้งน้อยกว่า นี่เป็นเพราะการเสพติดความเต็มอิ่ม จำเป็นต้องพิจารณาความเข้าใจในสิ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงในความกลัวของผู้คน
จึงมีข้อเสนอแนะดังนี้
จะทำให้เกมน่ากลัวอย่างแท้จริงได้อย่างไร?
องค์ประกอบของความประหลาดใจคือวิธีดั้งเดิมในการทำให้ผู้เล่นหวาดกลัว แต่ตอนนี้ผู้เล่นกลายเป็นคน “ใจร้าย” ไปแล้ว ก็ถึงเวลาคิดหาลูกเล่นใหม่ๆ การพยายามไม่จำกัดจำนวนครั้งถือเป็นการพยายามมากเกินไป เป็นการดีกว่าที่จะปล่อยให้ผู้เล่นเล่นจนกว่าฮีโร่จะตายครั้งแรกเพื่อให้ผู้เล่นเชื่อมโยงตัวเองกับฮีโร่ตัวหลังมากขึ้นพวกเขากลัวที่จะสิ้นเปลืองกระสุนและทรัพยากร ให้โอกาสคู่อริเปิดประตู ย้ายสิ่งของ และพังพวกมัน ทำให้ผู้เล่นไม่สามารถฆ่าซอมบี้ด้วยกระสุนปืนได้ ทิ้งศพไว้ตลอดระยะเวลาของเกมเพื่อที่ผู้เล่นจะกลัวที่จะผ่านไปอีกครั้ง
เล่นเพลงที่น่าหดหู่เมื่อมีซอมบี้ปรากฏตัว แต่ยังหลอกลวงผู้เล่นด้วยการเล่นเพลงที่น่ารำคาญเมื่อมีการเปิดสถานที่ใหม่ แยกผู้เล่นออกจากตัวละครอื่น คุณไม่ควรให้กระสุนจำนวนมากแก่ผู้เล่น – สิ่งนี้ให้ความรู้สึกปลอดภัยมากเกินไปควร จำกัด การเลือกอาวุธให้เป็นปืนพกธรรมดาและปืนกลเบา ถึงกระนั้น การค้นหารอบใหม่ก็ควรจำกัดอยู่เพียงการค้นหาทหารที่เสียชีวิตซึ่งควรจะกระจัดกระจายไปทั่วสถานที่ และแน่นอนว่าไม่มีใครรับประกันว่าพวกเขาจะไม่มีชีวิตขึ้นมา
ตามเคล็ดลับเหล่านี้ คุณสามารถสร้างเกมเอาชีวิตรอดที่ดีได้ แต่มันก็โหดร้ายมาก
